در کشور سه قوه با لحاظ اصل تفکیک و استقلال وجود داره, مجریه, قضائیه و مقننه
مجریه از همه کیفش بیشتره, کلی پول و قدرت و نفرات زیر دستشن!
شاید به همین دلیله که هرکی میشه رئیسش, هوا ورش میداره که بله من مهمترین آدمم, همه باید چشمشن و به علامت دستم باشه!
شاید, شاید به همین دلیله که از سال 68 که جایگاه نخست وزیری در ایران حذف شد, هر کسی رئیس جمهور شد با تفرعن همنشین بود, یا از اول خودشو بالاتر از بقیه می انگاشت یا بعداز مدتی میشد فرعونکی ... برای خودش
هاشمی که میگفت اصلا وزیر سیاسی نمی خواهم, من خودم یک تنه ...,
خاتمی که در مقابل مردم چشم گشاد میکرد که چرا به مهمونای امریکاییمون بد گفتین
احمدی که اگه میگفتی بالاچشمت ابروس,
روحانی هم که دیگه گفتن نداره
همشون داعیه ریل گذاری برای تغییر دین, شیوه زندگی, سیاست کلی نظام در جهان و ... داشتن
اصلا اعتقاد به تفکیک نداشتن, اینکه تو مجریه هستی, تو نوکری, تو آقازاده نیستی, تو مجری سیاستهای و قوانینی هستی که در جایگاه هایی که قانون اساسی گذارده میشوند, هستی. حتی ممکن است خودنپت در جایی مطابق قانون اساسی رئیس گروهی باشی که به نوعی قانون گذاری میکنند(مثل امنیت ملی یا هیئت دولت یا مجمع یا ... یا ...) ولی این مجوز نمی شه که تو بگی حرف حرف منه و از طرف همشون حرف بزنی!
لذا اینا جلوی ولی فقیه گردن کلفتی میکردن و ولی فقیه هم به شیوه امیرالمومنین, صبر داشت, صبر داشت بر انتخاب ابو موسی بجای مالک, خانه به جای جنگ, قاضی قراردادن شریح دنیا طلب و ...
من معتقدم که نقطه قوت سید ابراهیم, عاملی که باعث شد ظرف سه سال اینقدر موفقت بدست بیاره, بیکاری رو بطور مشهودی کم کنه, ایران رو مرکز تصمیم سازی منطقه بکنه و از قطب های تصمیم ساز جهان کنه, روابط با همسایه ها از دشمنی به رقابت و حتی اتحاد بیانجامه, ایران عضو اتحادهای بزرگ جهانی بشه و ... هر روز زیر ساختی ساخته بشه, همین بود که سید میگفت من نظریه پرداز نیستم من مجری و نوکر مرد هستم, نوکر و بیل زن برای دو قوه دیگه هستم(حتی اگر مجلس جلوی پام سنگ بندازه من بازهم مجری قوانینش هستم).
یادمون نرفته حسن روحانی که میگفت بخاطر FATF به ما واکسن نمی دهن, ایشون آمد و با تماس با روسیه, واکسن سرازیر شد و با پیگیریش ایران هم ساخت.
اگر جایی باید تصمیم بزرگ و دردآوری میگرفت مثل روحانی نگفت من صبح جمعه خبردار شدم, در حد صندلی ریاست جمهوری بزرگ بود(علیرغم جثه کوچکش) که کل مسئولیت را بپذیره.
امیر عبداللهیان هم که با عملکردش در اجلاس بغداد, نشان داد که نه مثل وزیر خارجه قبلی جیغ جیغو, پر حرف, داعیه دار بلدبودن سیاست جهانی و نادان انگاشتن دیگران, اهل عمل است! روفت در صف جلو و در عمل اعلام کرد, وزیر خارجه ایران هم طراز ریاست جمهور فرانسه و شاه عرب است. کسیکه از انزوای زمان روحانی ایران را کانون توجه و مرکز تصمیم سازی منطقه کرد.
امام جمعه که آمد و نرده ها برداشت
ووو
روحشان شد
