از خاموشی امروز تو و آتش فردایش فریاد
من هیچ رغبتی برای ورود به دعواهای سیاسی و هنری و ورزشی و ... ندارم.
من بیزارم از ورود به این حرفای خاله خرسه ای(یا خاله هرچی دیگه) مثل اینکه یک عده آدمهای مهم ولی ناهنجار، یا هرچی دیگه، به یه گروه دیگه که مشترکاتشون به مراتب بیش از تفاوت هاشونه، میگن اصحاب زنبیل و از این شته پته ها،
امّا بعضی جاها موضوع، دعوای زرگری نیست بلکه اشرار دارن سر یه کسی که حالا با هر انگیزه ای، یه حرف درستی زده را به دیوار می کوبن، اینجا اگر حمایت نشه، ریشه حق و حق مداری می سوزه(هر چند در مقیاسی کوچک).
اینحا حمایت از آن فرد نیست، که حمایت از حق است چرا که گوهر در دهان ... ، هم گوهر است.
یه خانمی(خانم سحر قریشی)، اومده از منع حضور زنان در ورزشگاه ها دفاع کرده، حرفش هم عرفاً درسته، به کس هم فحاشی نشده. حالا اشرار و احمق های احساسی* دوستدارشون، رفتن کلی تحقیق کردن و سند آوردن که ، بله ، این خان وقتی دو سالم نیمه(دقیقش 29 ماه و 17 روز و 3 ساعتش) بوده با دو رویی اسباب بازی دوستش را قاپیده!!! این میونه شغالهای کاغذ منُد و کاغذچی و بلندگو زاده ، سیما فروش های کفتار سیرت هم که آره دیگه، دم دادن حسابی.
*: شرط لازم برای پیروی از اشرار، بری بودن از عقل یا مغروق بودن در احساس است.
