اسطوره ادب و جفای جاهلانه

قسمت اوّل

یه بابایی به بچه 5 سالش یه چرخک هدیه داد، بچه هَلش می داد و کیفور بود. چَن وقت گذشت، بچه یه بوق از باباش خواست که چرخکش کامل بشه(نصب سیستم آلارم برای سر پیچها روی وسیله نقلیه). باباهه نداد!، از بچه اصرار و از بابا انکار. دست آخر بچه گفت "حالا که نمیدی، این چرخکه رو هم نمی خوام، پسش بگیر"،  .......... باباهه قبول کرد یانه مهم نیس، قهراً قهر بچه را به پای بچگیش میذاریم و می گذریم

ولی قهر از آدم بزرگ ها هست؟      نیس............که نیست.

قسمت دوّم

یه زنی بچه درحال موت اش را آورد حرم باب الحوائج(ع)، که حضرت شفایش دهد. بچه حالش وخیم تر شد و شفا نگرفت ...... نهایتاً حضرت به خداوند تبارک و تعالی عرض نمودند:خدایا حال که شفا ندادی، لقب باب الحوائجی را از من بگیر ... و خداوند ...

خدا وکیلی عباس(ع) که مظهر اذب بود، و این داستانها؟

عصر تاسوعا، زمانیکه لشکر اراذل و اوباش و دنیا پرستان و جاهلان و ...  به فرماندهی ابلیس رجیم و ....، قصد شروع جنگ را داشتند، حضرت عباس(ع) آمد و به امام(ع) فرمود(به این مضمون)" یا اباعبدالله، دشمن دارد به شما نزدیک میشود". چرا اسطوره ادب لفظ "ما" را به جای "شما" استفاده نکرد. دلیل محتمل از کسی چون عباس این است که آن بزرگوار خودی قایل نبود در مقابل  امامش.

حال قهر در مقابل خداوند تبارک و تعالی؟

داستان پاشنه کش و قهوه خانه

قهوه خانه توی بازار، جلو درش یه پاشنه کش نیم متری با طناب بسته بود که پیر و بچه و ... ازش استفاده میکردن، وقت بیرون رفتن و پوشیدن کفش.

تا اینجاش خیلی خوبه، ولی مشکل این بود که هر کسی این حوالی دعواش میشد(هرکی که منظور هر لاتی) پاشنه کشو با طنابش میکشید و .... خلاصه آلت قتاله شده بود! چه شکمایی رو دریده بود و سرها و پس گردنهایی رو که سرخونده نبود.

همسایه ها هرچی به قهوه چی میگفتن بابا، ورش دار، گناهه، میگفت "این عصای پیراس، حتی سالی یه نفرم ازش استفاده کنه من راضیم"!!!

حالا حکایت ضرب المثل "چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرامه" شده داستان ما.هرکسی که نه، هر ننه من قمری اینو کرده دستک برای تخلی دق و دلی هاش.

اخیراً هم یه مخدره ای از این استفاده کرده که بعله، چراغی که به شهرداری تهرون رواس، به شهروندان تهرونیِ عازم پیاده روی اربعین چی ها حرومممممه.

انسان شدن

عزیزترینی گفت: بفهمید که همه عالم محضر خداست. ما الان در محضر خدا نشسته‌ایم. اگر قلب ما این معنا را ادراک بکند که ما الان در محضر خدا هستیم. همین مجلس محضر خداست... قلب انسان بیابد این مطلب را، از معصیت کنار می‌رود. تمام معصیت‌ها برای این است که انسان، نیافته این مسایل را. برهان هم برآن دارد، برهان عقلی هم قائم است، به اینکه خدای تبارک و تعالی همه‌جا حاضر است. هم برهان است و هم همه انبیا گفته‌اند «و هو معکم این ما کنتم» هرجا هستید او با شماست. (حدید-4) ما این را از قرآن شنیده‌ایم. به برهان هم ثابت هست، لکن به قلب ما نرسیده است.