تلطیف فضا
یه آدم خوبی میگفت وقتی کسی به تو یه بدیی میکنه, خُب, مدیونت میشه و حق الناس پیدا میکنی بهش!
اگه ازت حلالیت نگیره, حساب موکول به اون دنیا میشه! یعنی ابتدا از اعمال مورد قبولش, آنقدر به حسابت میذارن تا راضی بشی!(مطلبو داری که ,حساب کتاب داره نه که فک کنی بخاطر پوست پیازی میدهندت کسرایی) ... خلاصه اگه خوبیاش کم بیاد! بدیهات رو به حسابش واریز میکنن تا خلاصه یر به یر بشه!
خُب, شاید فک کنی معامله خوبیه!
ولی نه!
اگه در همین دنیا حلالش کنی, اون دنیا خود کریم از مخزن بی کرانش به حسابت واریز میکنه! کار اونم که معلومه یه برابر که براش اُف داره! کریم, کریمانه(چندین برابر حسابت) بهت میده!
پس اگه مومن به غیب باشی و اهل حساب و کتاب, ... حساب کسی رو به اون دنیا نمی اندازی و بلافاصله حلالش میکنی!
نکته: ظلمی رو که به خودت شده میتونی ببخشی, ولی ظلم عام, ظلم به دین و مملکت و ... حتی ظلم به شخصیت حقوقیتو(چه بسا شاید هتک حرمت , آبروت و امثلهم رو) حق نداری! که اینا چه بسا ظاهراً مال تو هستن ولی در واقع حق جامعه و ... است که در این مقوله حرف زیاده و موجز کوتاه
..........
اصل حرفم اینجاس:
حالا فرض کن 20-30% جامعه از اینجور آدما باشه! چی میشه؟ فرض کن جلوی یه ماشین بپیچی, با لبخند بهت راه بده! یواش یواش خودتم به خودت میایی که آدما گرگ نیستن که مترصد فرصت برای دریدن هم باشن, بلکه بسیاری هستن که مترصد مددخواه هستن که مددش کنن!
اون وخ جامعه زیباتر نمیشه؟
