پرده اوّل- زمان گذشته(نقل از ویکی شیعه)
متوکل عباسی در سال ۲۳۶ قمری دستور تخریب و ویرانی قبر حسین بن علی (ع) را صادر کرد. دیزج، یهودی تازه‌مسلمان را مأمور این کار کرد. قبر امام حسین (ع) و سایر قبور اطراف آن تا حدود دویست جریب ویران شد، زمین‌ها شخم زده شد و در آن زراعت کردند و هر کسی برای زیارت به آن مکان می‌رفت، دستگیر می‌شد.[۲۵]
تخریب مزار امام حسین (ع)، مسلمانان را آزرده‌خاطر ساخت؛ تا آنجا که مردم بغداد شعارهایی علیه متوکل بر در و دیوار مساجد نوشتند و شاعران با سرودن اشعاری به هجو او پرداختند.
پرده دوّم- چهار دهه قبل
راهپیمایی اربعین در عراق ممنوع شد و با راهپیمایان بشدت برخورد می شد. لذا زوّار شبانه و از مسیرهای فرعی مبادرت به اینکار می نمودند.
اربعین در زمان صدام
اربعین در زمان صدام ،همزمان با ایام پیاده روی زائران
اربعین حسینی کاربران عراقی تصاویر قدیمی
و نوستالژیک این
راهپیمایی را منتشر می کنند.
تصویر پیش رو مربوط به ۱۹۹۸ میلادی و زمان حکومت دیکتاتور معدوم عراق صدام حسین می
باشد،
وقتی که زائران برای حفظ
جانشان مجبور بودند از طریق بیابان ها خودشان را به کربلا برسانند.
زائران برای حفظ جانشان مجبور بودند از طریق بیابان ها خودشان را به کربلا برسانند
پرده سوّم- سال 96
الف) مرخصی هایش را در طول سال جمع کرده بود که به راهپیمایی اربعین برود، زمانش که رسید درخواستش را به مدیر داد، :
مدیر: نمی شه!
کارمند: ولی من باید بروم!
مدیر: امکانش مهیا نیست!
کارمند: ولی ...
مدیر: اگر بروی اخراجی........
حوالی تیر 439 با این دختر جوان برخورد کردم، با تعجب گفتم که"خُب، خلاصه اومدی دیکه، یعنی راضیش کردی؟" که گفت: "نه دیگه، اخراج شدم!"
ب) خدمات هلال احمر(ویا صلیب سرخ) در همه دنیا رایگان است بجز برای راهپیمایان اربعین!
ج) بیمه مسافرت، اختیاریست بجز برای راهپیمایان اربعین!
د) بالاترین قیمت دلار، در بازار آزاد است، بجز برای گرفتن روادید شرکت در راهپیمایی اربعین.
ه) رئیس دانشکده پزشکی یکی از شهرها گفته که زوّار اربعین که باز گشتند، با آنان روبوسی نکنید!
برداشت من:
من یقین دارم که تصمیم آن مدیر شرکت خصوصی، صرفاً ناشی از احساسات بوده و نه تعقّل و خصومت با عقاید آن کارمند جوان. و یا قصد تصمیم گیران رسمی، همه صرفاً تسهیل تشرّف زوّار و به حداقل رساندن نگرانی های ذهنی آنان بوده است. اقدام آن رئیس دانشکاه، صرفاً ناشی از دغدغه ایشان برای سلامتی جامعه بوده است. ولی با بدسلیقه گی و بی توجهی در انتخاب موقعیت زمانی(که لازمه یک مسئول است)، خود را در معرض اتهام قرارداده است.
