بازگشت آزادگان

هر ساله در این ایام صحبت از آزادگان دفاع مقدس میشه.

اسرای بازگشته, در خاطراتشون میگن که چه بلایی در عراق بصورت سیستمی سرشون آورده میشد.

انگار که عراقی ها عامدانه اسراء را زجر میداده اند. اصلا انگار که صدام بخشنامه کرده بوده که فقط آدمای مریض شدید روانی استخدام شوند برای مدیریت اردوگاه های نگهداری اسراء. بطوریکه

ابتکاراتشون در آزار اسرا قابل مقایسه با شکنجه های ساواک بوده

"آخه چرا در تاسوا و عاشورا اسرا نباید از اشک خودشون برای امام حسینشون که امام حسین اکثر عراقیا هم بوده, خرج نکنن؟

در حالیکه در ایران اصراری در آزار و اذیت اسرای عراقی نبوده! برای اسرای آزاد شده از عراق(اوایل دهه 60 اسرا معلول تبادل شدند-حدود 150 ایرانی در مقابل حدود 600 عراقی) که به اردوگاه نگهداری اسرای عراقی میرفتند, بُهت آور بود که اسرای عراقی برای آنها نوشابه می آوردند, نوشابه ای که با پول ماهانه خودشان که ایران به آنها میداده, از بوفه اردوگاه خریده اند.

خیلی متاثر شدم که مظلومیت ایران در همه ابعاد داره بر سرجهان امروز فریاد میزنه! فریاد میزنه که:

" من مظلوم هستم ولی ظلم پذیر نیستم"

"هرجا دستم برسه از مظلوم دفاع میکنم ولی خودم ظلم نمی کنم" یا حداقل اصرار به آزار دیگران ندارم.